Spaanse dorpjes en steden

Isla Cristina lag ooit op een eiland en is een bezoek zeker waard alleen al vanwege de  heerlijke  uitgestrekte zandstranden. Er zijn een aantal uitstekende windsurf plekken langs dit stukje kust. Het dorp heeft een van de grootste visserijhavens van Andalusië, zo niet van Spanje, beroemd om zijn verse en geconserveerde vis. Isla Cristina heeft mooie stranden en een prachtige natuur met pijnboom bossen, ook gezellige winkeltjes en watersport-mogelijkheden zoals onder andere snorkelen.

Dit is een rustig stadje, genesteld tussen de bergen van de regio Alto Mijares, die een interessant historisch erfgoed bewaart dat u tijdens een wandeling kunt leren kennen.  Opvallend is de parochiekerk die is gewijd aan Santiago de Apostel, met zijn blauwe koepel en de oude klokkentoren, die bijna overal te zien is.

De Romeinse muur die de stad Lugo omringt, is de enige ter wereld die nog intact is. Om deze reden en vanwege zijn mysterieuze schoonheid is hij uitgeroepen tot Werelderfgoed. Volgens de legende bouwden de Romeinen de muur niet om een ​​stad te beschermen, maar een bos; "Augustus ' Heilige Bos", Lucus Augusti in het Latijn, waaraan Lugo zijn naam ontleent. Tegenwoordig is het bos een mysterie, maar de muur staat er nog steeds, tart de tijd en spreekt tot degenen die kunnen luisteren. De muur van Lugo, meer dan 17 eeuwen geleden gebouwd volgens de richtlijnen van de elegante werken van Vitruvius, is meer dan 2 kilometer lang en heeft 10 poorten . Een wandeling langs de muur, die op sommige punten meer dan 7 meter breed is, en een stop bij een van de 85 torens geeft je de macht van het keizerlijke Rome van dichtbij. Je kunt er bovendien genieten van de mooiste uitzichten.

Ooit was Lleida een nederzetting van een Iberisch volk, genaamd de Ausetanen. De toenmalige koning heette Mandoni, en hij verdedigde de stad gedurende lange tijd tegen de inval van de Romeinen. In het jaar 205 v. Chr viel de stad desondanks in Romeinse handen en ze kreeg de naam ‘Llerda’. Aan het einde van de 3e eeuw kreeg de stad een stenen brug als verdediging, deze werd echter vernield door Germaanse barbaren, jaren later. 

Montefrio is een gemeente in de provincie Granada. Vlakbij het hoogste punt liggen de ruïnes van een Moors kasteel. Gebouwd halverwege de Sierra de Priego en Sierra Parapanda, en uitkijkend over de open vallei tussen deze bergketens, werd het in de 15e eeuw een van de belangrijkste grensforten van de Moren.

 Setenil de las Bodegas een witgekalkt gehucht dat letterlijk ingebed ligt in de kloof van de rivier Guadalporcún, de ware architect van Setenil de las Bodegas. Dankzij steden als Setenil de las Bodegas kan de Sierra de Cádiz bogen op een van de mooiste en meest pittoreske van het hele Iberisch schiereiland. 

Turruncún is een ruïne met enkele gebouwen die nog overeind staan, zoals de kerk en de school. Aan de achterkant van de stad is er een recreatiegebied met mooi uitzicht en barbecues. Een merkwaardig feit is dat we in de kerk, die nog steeds overeind staat, skeletresten kunnen zien waarvan sommige mensen vaststellen dat het menselijk skeletten  zijn. Als we het bospad opgaan en goed opletten aan de rechterkant, kunnen we de  begraafplaats zien met een half verwoeste muur waar nog enkele grafstenen liggen van mensen die in Turruncún leefden in een betere tijd.

Volgens de traditie werd Hondarribia gesticht door de Visigotische koning Recaredo in de 6e eeuw na Christus. De naam van de stad verschijnt voor het eerst genoemd in het stadscharter de Navarrese koning Sancho el Sabio (de Wijze) verleend aan San Sebastián in 1150. Ook tijdens de Middeleeuwen kreeg Hondarribia dezelfde privileges als San Sebastián door de Kroon van Castilië.

De stad Llivia bevindt zich oostelijk van het mini staatje Andorra en is geheel omgeven door Frans grondgebied. Deze enclave is een overblijfsel van de Vrede van de Pyreneeën, die in 1659 tussen Spanje en Frankrijk werd getekend. Daarin werd afgesproken dat alle dorpen stroomopwaarts van Puigcerdá Frans grondgebied zouden worden. Llívia zou daarbij gehoord hebben, ware het niet dat het stadsrechten had en dus geen dorp was. De Spanjaarden namen de tekst zo letterlijk als mogelijk was, en daarom bleef Llívia en bijbehorend gebied gewoon Spaans.